Halo, tu Marysia z Zahajek, czy dziś jest próba?

Próby, próby, próby…. Szukanie rekwizytów. Telefon do Czarka K., żeby przywiózł aktorów na próbę. Telefon do Michała O., żeby nagrał.  Prośba do pań z GCK, żeby zrobiły herbatę, do pań z biblioteki – bo potrzebne miejsce na garderobę. Gdzie ksiądz? kończy właśnie kolędę i za chwilę będzie. Okna? zrobi pan dyrektor. Zmiana scenografii – pani Dorota (pomysł zrodził się w kościele). A zaproszenia? już są, jak zwykle świetnie spisała się p. Kasia. A kostiumy, a toczek – jak w prawdziwym teatrze, to zasługa rodziców, nauczycieli, a także  p. Renaty M. i p. Beaty L. Scenariusze – jak od lat – p. Asia G. A czy nikt nie zachoruje, czy dojadą goście, czy przyjdą rodzice, koledzy, ciocia z wujkiem?

Nikola Weresińska -  Brałam udział w przedstawieniu. Po siedemnastym stycznia mogę odetchnąć z ulgą. Udało się. Nasz spektakl wypadł rewelacyjnie. Próby nie poszył na marne. Choć muszę przyznać, że były bardzo wyczerpujące. Czasami zastanawiałam się,  czy w ogóle dam sobie radę z tym wszystkim. Ciężko było mi pogodzić szkołę i próby jednocześnie. Z czasem przyzwyczaiłam się do tego. Wspominając  okres wielkich przygotowań, chciałabym się cofnąć w czasie. I przeżyć to jeszcze raz. Wiele osób pytało mnie, czy trudno jest się nauczyć roli. Zapamiętać  rolę to pestka, poruszanie się po scenie też, ale połączenie tych dwóch rzeczy -  to nie lada wyzwanie. Ale przecież jeżeli ktoś bardzo czegoś chce, to może nauczyć się wszystkiego, prawda? Bardzo mi tego brakuje. Tak samo naszych wpadek, śmiechów i tego jak pani Ewa uciszała nas za kulisami. Wspólnej herbatki przy stole i pysznego ciastka. Nasze koło teatralne można nazwać rodziną aktorów. Kilka miesięcy pracy bardzo zbliżyły nas do siebie. Co niektórzy zyskali nowe przyjaźnie. Każdy pomagał innym, jak tylko umiał. Wbrew pozorom nasze spotkania to nie była tylko zabawa, ale i nauka, i doskonalenie nowych umiejętności. Dzięki nim nauczyłam się cierpliwości i szacunku do pracy innych. Stałam się bardziej pracowita i nareszcie wiem, że nie można zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę. Po warsztatach słowa ,,wyrewolwerowany rewolwerowiec" nie sprawiają mi już trudności. O dziwo,  wymowa już nie jest taka trudna jak wcześniej. Muszę przyznać, że wiele zawdzięczam państwu Dragunom. To oni byli drogowskazami mojej gry aktorskiej. Miałam okazję zobaczyć ich na scenie w teatrze w Lublinie. Są naprawdę wspaniali w tym, co robią i są dla mnie wzorem do naśladowania. Wiem, że mogę więcej. Wystarczy pełne zaangażowanie, a rezultaty będzie widać gołym okiem.  Co więcej, muszę dodać, że spektakl,  który przedstawialiśmy w Muzeum Kraszewskiego w Romanowie oglądali moi rówieśnicy. Dostawałam wiadomości, że wypadł on super. Bardzo mnie to ucieszyło. Na koniec chciałabym podziękować pani Ewie, że dała mi tak wielką szansę, by móc pokazać się z innej strony. Dziękuję. Mam nadzieję, że za rok znów zagram na naszej Drelowskiej Scenie.

Aleksandra Kazimierska – Najlepsza w świecie lekcja historii. Tak, jak co roku, 17 stycznia uczniowie gimnazjum w Drelowie wystawili sztukę poświęconą Unitom Drelowskim. Autorką scenariusza była polonistka ucząca w tutejszym gimnazjum pani Ewa Strok. W przygotowaniach do występu udzielali się także: pani Dorota Nieścioruk oraz dyrektor gimnazjum pan Tadeusz Kondraciuk.

Są rożne sposoby przekazywania historii młodszym pokoleniom, wiedzy o ich przodkach i historii ziemi, na której obecnie mieszkamy. Wydaję mi się, że sposób przekazania wiedzy na temat Unitów Drelowskich tutejszej młodzieży jest bardzo skuteczny. Mogę wypowiedzieć się  na ten temat szczególnie, jako że sama brałam udział w tej sztuce. Przede wszystkim od każdego z młodych aktorów wymaga się obowiązkowości. Mimo że moja rola nie była jedną z głównych, każdy z nas starał się tak samo. Nieważne, czy ktoś grał postać pierwszoplanową czy drugoplanową. Wszyscy tworzyliśmy jedną całość i wzajemnie się zgrywaliśmy. Pani Ewa Strok na próbach zawsze nam powtarzała: „Wszystkie role są tak samo ważne”. I tak właśnie było, każdy z nas wczuł się w historię postaci, którą grał i właśnie dzięki temu efekt był tak rewelacyjny. Na początku byłam zestresowana udziałem w spektaklu. W tym roku występowałam po raz pierwszy i nie znałam wszystkich uczestników czy nauczycieli. Jednak z biegiem czasu wszyscy świetnie się zintegrowaliśmy i nawzajem poznaliśmy. Jestem przekonana, że na nasze zaangażowanie ogromny wpływ miała pani Ewa. Często były organizowane wyjazdy, które pozwalały nam rozwinąć  nasze  umiejętności aktorskie. Nasze próby odbywały się co piątek, a czasem częściej. Dwa razy odbyły się także warsztaty  z zawodowymi aktorami z Lublina, z państwem Dragunami. Zajęcia z nimi dostarczyły nam wiele cennych wskazówek, ale także wiele radości. To bardzo sympatyczni i weseli ludzi. Sposoby,  w jaki przekazywali nam wskazówki, były jednocześnie przydatne i bardzo humorystyczne. Nasze próby odbywały się także z wieloma rekwizytami, a my występowaliśmy w strojach z epoki, aby jeszcze bardziej wczuć się w odgrywane role i móc w sposób rzeczywisty oddać nastrój dawnych czasów. Moim zdaniem udział w takim występie  wiele uczy. Przede wszystkim uczy historii, wzbogaca nasz język, ale także pozwala na wzajemny szacunek oraz uczy dbać o porządek. Każdy z nas musiał dbać o swoje stroje i rekwizyty. Nikt nie zachowywał się wobec siebie wulgarnie czy niewłaściwie. Wręcz przeciwne - wspólnie żartowaliśmy, śmialiśmy się oraz razem ćwiczyliśmy swoje kwestie. Mnie osobiście udział w przedstawieniu pomógł w poprawieniu mojej obowiązkowości i odpowiedzialności. Kiedy tworzymy pewną całość i jesteśmy zgraną grupą, wszyscy bardzo się mobilizują, a tym samym wzrasta siła przekazu. Jestem przekonana, że udział w tej ważnej uroczystości przyniósł mi wiele korzyści. Dodatkowo motywowałam się faktem, że mój starszy brat Bartek również występował w tym przedstawieniu, a nawet grał raz główną rolę . Chciałam więc wypaść jak najlepiej i pojawiła się pewna rywalizacja, która jeszcze bardziej mobilizowała mnie do większej staranności i zaangażowania. Kiedy byłam młodsza, zawsze przyjeżdżałam na występy mojego brata. Mogę teraz porównać perspektywę widza i uczestnika. Kiedy ogląda się dopracowany już występ,  wszystko wydaje się łatwe. Jednak wbrew pozorom jest to ciężka praca. Zanim osiągnęliśmy sukces, bardzo dużo ćwiczyliśmy.

Bardzo cieszę się, że mogłam uczestniczyć w tymże przedstawieniu. Teraz już wiem -  aby osiągnąć sukces potrzebna jest współpraca. Jeżeli  w następnym roku nadarzy się okazja na kolejny występ, z pewnością wezmę udział w castingu. Największą nagrodą dla aktorów,  mówię to w imieniu swoim oraz moich koleżanek i kolegów, są łzy wzruszenia w oczach widzów.

Julita  Malinowska - Wystąpiłam jako Terenia, siostra głównego bohatera. Z całą pewnością mogę powiedzieć, że okres przygotowań do tegorocznego przedstawienia był najlepszym w moim życiu. Podczas premiery stres dawał się we znaki. Lecz gdy wchodziłam na scenę, automatycznie znikał. Kocham aktorstwo i chociaż nie jestem zawodowcem, sądzę, że dałam z siebie jak najwięcej. Była to ciężka praca, jednak czerpałam z tego samą radość. Udział w tym przedsięwzięciu to wspaniałe doświadczenie, które kształci nas nie tylko pod względem teatralnym, ale też i moralnym. Od początku nauki w gimnazjum uczestniczyłam w tym wydarzeniu. Po raz pierwszy właśnie w tej szkole zobaczyłam jak niezwykle obchodzony jest dzień patrona. Ten rok był, niestety, dla mnie ostatnią możliwością pojawienia się na drelowskiej scenie.  Mimo to, piękne wspomnienia pozostaną na zawsze w moim sercu.

Emilia Opalko - Grałam w spektaklu Marię, kobietę przy kapliczce. Odgrywając tę rolę, starałam się dać z siebie 100%. Jak się później okazało ludzie to zauważyli,  bo usłyszałam wiele miłych komentarzy oraz komplementów. W szczególności miłą i motywującą okolicznością była tak liczna publiczność! Wiele osób pyta o stres. U mnie go praktycznie w ogóle nie było, jedynie obawa o śpiew, bo na próbach szło to mizernie. Próby, no właśnie... Nieraz po prostu nie chciało mi się jechać w piątek wieczorem na dwugodzinną próbę, ale teraz to mi tego szczerze brakuje. Wcześniej miałam dość kilkugodzinnych warsztatów z państwem Dragunami, teraz dałabym naprawdę wiele, żeby móc znowu się czegoś nauczyć, posłuchać, wspólnie popracować. Bardzo zżyłam się z naszą grupą teatralną i naprawdę, jeżeli mogłabym to najchętniej zostałabym jeszcze rok w gimnazjum i zagrała w następnej sztuce. Współpraca z Panią Ewą była samą przyjemnością, ciągła mobilizacja i upór z jej strony przyniosła jak widać świetne efekty! Z całą pewnością mogę stwierdzić, że była to dla mnie naprawdę piękna przygoda, ponieważ poznałam tajniki aktorstwa oraz poszerzyłam swoje horyzonty. To wydarzenie będę zawsze miło wspominać.

opracownie: Gimnazjum w Drelowie